تو اون شام مهتاب کنـارم نشستی
عجب شاخـه گل وار به پایم شکستــی!
قلم زد نگــــــــاهت به نقش آفرینـــــــــــــــــی
که صورتگری را نبود اینچنینـــــــــــی!
پــریزاد عشق و مهاســـــــــــــــــا کشیدی
خــــــــــدا را به شور تماشـــــــــــــــــا کشیدی!
تو دونسته بودی چه خوش باورم مـــــن!
شکفتی و گفتــــی: از عشق پــــرپــــــرم من
تا گفتــــــم کی هستی؟ تو گفتی یه بی تـــــاب!
تــــــــا گفتـــــم دلت کـــــــــــو؟ تو گفتی که دریــــــاب!
قسم خوردی بر ماه که "عاشق ترینی"
تــــو یک جمع عــــاشق تو صـــادق تریـنـی
همــــــون لحظـــــه ابـــــــــــری، رخ ماه و آشفت
بـــــه خود گفتــــم:ای وای! مبــــــــــــــادا دروغ گفت؟
گذشت روزگاری از اون لحظه نــــــــــاب
کـــــه معراج دل بود به در گـــــــاه مهتـــــــاب
دراون در گــه عشق، چه محتـــــــــاج نشستـــم
تو هــر شـــــــام مهتـــــــــــاب، به یادت شکستــــــــم
تـــــو از این شکستن خبـــــــر داری یــا نــــــــــــــه؟
هنوز شور عشق و به ســـر داری یا نـــــــــه؟
هنــــوزم تو شبهــــــات اگه ماه و داری
من اون ماه و دادم به تو یادگاری
